Profesor Gerard Karuthërsi (Gerard Carruthers) ka marrë përsipër të zbulojë karakteristikat e përbashkëta, që lidhin dy poetët më të mëdhenj britanikë: Robert Bërnsin dhe Uilliam Shekspirin. Paçka se sot njihet si poet kombëtar, Shekspirin e mbanin si amator në kohë të tij. Bashkëkohësit, që nuk ishin aspak miqësorë me të, e shihnin me përçmim, pasi e quanin “zengjin të ri“, por edhe mbase ngaqë ruante fshehurazi identitetin e tij katolik.

Edhe Bërnsi solli në Eirshir një poezi skoceze, që fliste për lidhjet e forta me Edinburgun, verilindjen e Skocisë dhe jakobizmin. Menjëherë pas vdekjes së tij, një prej kundërshtarëve të shumtë u ankua për “bërnomaninë”, që shoqëronte famën e autorit. Edhe pse kur ishin gjallë nuk u pa e udhës që Shekspiri dhe Bërnsi të rreshtoheshin mes poetëve britanikë, më pas ata do të bëheshin dy shtylla të forta të identitetit kulturor britanik.

Suksesi i autorëve mbërriti e u përhap edhe në kolonitë. Gjatë shekullit XIX, Shekspiri u bë pjesë themelore e sistemit arsimor indian, ndërsa Bërnsi, i futur në çantat e skocezëve që kapërcyen oqeanin, mbërriti në Amerikë dhe në vende të tjera anglishtfolëse.

Kur ndodhej në burgun e ishullit Roben, Nelson Mandela e ruante si sytë e ballit një kopje të Shekspirit, kurse Bërnsin e patën për zemër sovjetikët dhe disa rrethe radikale indiane. Kjo ndodhi, mbase, sepse të dy shkruanin kundër puritanizmit, ekstremizmit politik dhe u kushtonin më shumë vëmendje grupeve të persekutuara. Kështu, Shekspiri dhe Bërnsi i treguan botës mbarë se, para se të ishe thjesht e vetëm britanik, duhej të ishe mbi të gjitha njerëzor.

Burimi: History Scotland 11 shkurt 2020