Ju ka rastisur të flitet për libra klasikë dhe të hiqeni se i keni lexuar, sepse ia dini ngjarjet falë filmit të realizuar mbi atë libër? Ndonjëherë kjo ndodh edhe sepse fabula është kaq e njohura, sa duket sikur e njohin të gjithë. Për shembull, të gjithë e dinë që Odiseja kthehet në Itakë, po kush e ka lexuar vërtet të gjithë Odisenë?

Gazeta Telegraph, në Britaninë e Madhe vendosi të pyeste lexuesit e saj dhe zbuloi se cilët janë librat, për të cilët njerëzit hiqen se i kanë lexuar. Çuditërisht, një prej librave, për të cilët britanikët gënjejnë më shpesh se e kanë lexuar, por nuk e kanë prekur kurrë me dorë është “Liza në botën e çudirave”. Me sa duket, historia e shkruar nga Ljuis Kerolli njihet nga të gjithë për shkak të filmave të bërë mbi historinë e këtij libri.

Pas nuk mbeten as romanet e Dikensit. “Oliver Tuisti” (që është bërë film nga Roman Polanski) “Dejvid Koperfilldi” dhe “Shpresat e mëdha” nuk janë lexuar aq shumë sa besohet. Po kjo mbase pse Dikensi studiohet në shkollat britanike dhe thuajse të gjithë i dinë historitë e tij, edhe pa lexuar librin.

Edhe dramat e klasikëve të Tolstoi dhe Dostojevskit njihen nga të gjithë prej filmave. Mesa duket, jo kushdo merr mundimin të lexojë mjerimet e Ana Kareninës ose dallditë e Raskolnikovit. Mes romaneve policorë, gënjehet më së shumti për “Aventurat e Sherlok Holmsit” të Konan Dojlit dhe “Dhjetë indianët e vegjël” të Agata Kristit. Edhe “Kryezoti i unazave” ka të njëjtin fat, se njerëzve u vjen më kollaj të shohin filmat e suksesshëm bazuar mbi këta libra.

Mes klasikëve amerikanë, që të gjithë ua njohin historinë, pa shfletuar as edhe një faqe, janë “Të vrasësh trumcakun imitues” e Harpër Lisë, “Rojë në thekërishtën buzë greminës” e Salinxherit dhe “Gatsbi i madhërishëm” i Fitcxheraldit, që të gjithë e dinë si shkon ose nga versioni kinematografik me Robert Redfordin ose nga ai me Leonardo Di Kaprion.