Ka disa libra, që nuk i çlexon dot më, sado fort ta dëshirosh këtë. Për disa syresh e dëshiron, sepse do t'i lexosh edhe një herë si për herë të parë (megjithëse unë mendoj se një libër i lexuar sërish pas disa vitesh, është sërish një libër që ti e lexon për të parën herë), ama disa të tjerë do të doje vërtet të mos i kishe lexuar kurrë.

Kjo e fundit më ndodhi me "Rrugën" e Kormak MekKarthit. Unë e njihja penën e pamëshirshme të tij, kisha lexuar dhe kisha parë edhe filmin "Ky nuk është vend për pleq" (No country for old men), por asgjë prej këtyre nuk mund të më përgatiste për "Rrugën".

E mbarova me një frymë, me të vetmen frymë që m'u zu në fyt dhe nuk m'u çlirua as në faqen e fundit, aty ku shpresova të shihja një fill drite si ngahera. "Rruga" nuk kishte shpresë, e vetmja shpresë e saj ishte fakti që ti rroje ende, madje shpesh shpresa ishte vdekja vetë.

Por ai rrëfim, sado i zi, qe aq i vërtetë dhe thellësisht tronditës, sa ç'mund të ketë qenë edhe "Princi" i Makiavelit në kohë të tij. Duket se të thotë: "Jeta është kjo që është, njeriu në thelb të tij është pikërisht ky që kam përshkruar e në s'të pëlqen, shko jetoje jetën deri në thelb të saj dhe më thuaj nëse gaboj."

Fatkeqësia është se ai nuk gabon. Po të na e kish thënë në një tryezë kafeneje, do t'i thoshim: "cinik", "ia fute kot", "ti nuk je mirë, duhet të vizitohesh"... por ai e hodhi në letër dhe na mori frymën, me çdo shkronjë të atij libri, ku parajsa zgjat vetëm një javë (dhe vajmedet! ç'parajsë e mjerë nëntokësore). Një libër, ku presim fundin gjithë shpresë, por shpresës i bie për hise të vdesë para se librit t'i vijë fundi.

"Rruga" është një libër, që nuk duhet humbur në jetë, por kujdes, kur ta hapësh atë derë, duhet ta dish se nuk ka më kthim pas...

nga Vramendja